27 Nisan 2015

O An #5


Alman demir yolları.
Grev.
Bizim buranın demir yolları şahısa ait olduğu icin greve katılmadılar.
Üniversite çıkışı trene daha iki saat vardı.
Frankfurt.
Yıllarca istasyonunda indiğim zaman 'Allah'ım bu ne büyük  şehir' dediğim koca şehir.
Sonra anladım ki şehir degildi kocaman olan. Benim kasaba kızı ruhumdu küçük olan.
Eskiden asla yalnız başıma bir Kafe'ye oturmazdım.
Ne yapacağım tek başıma diye düşünürdüm.
Işte o gün oturdum. Bir köpüklü sütlü kahve ısmarladım ve çarşıdan gelip geçeni seyrettim.
Saatler geçti. Trene gittim.
Insan büyüdükçe kendine yetmeyi, kendi ile yetinmeyi öğreniyor demek ki.

16 yorum:

  1. insan yaşadıkça, zaman geçtikçe ne çok şey öğreniyor..

    YanıtlaSil
  2. Büyüdükçe yalnızlaşıyoruz. İyi mi kötü mü bilemiyor insan.

    YanıtlaSil
  3. Ben de asla tek basima bir kafeye ya da restorana oturamazdim. Simdi de garip geliyor ama yanimda bir kitap varsa o zaman baska :)

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Kitap oldugu zaman hic sorun degil demi Ayca

      Sil
  4. kendine güven cnm. ben 30lu yaşlara geldim. hala çekinirim :)

    YanıtlaSil
  5. Bloga eklediğin fotoğraflara bayılıyorum :))

    YanıtlaSil
  6. Ah Ahu ahh her şey zamanla işte. Ne olacağımızı kestiremiyoruz artık. Yalnız bir kahve içmek de ayrı güzeldir söyleyim. :)) Oranın güzelliklerini iyi çıkart... :D

    YanıtlaSil
  7. ne hoş foto ne hoş yazı :)

    YanıtlaSil
  8. Tek başına güzel bir kafe'de oturup, şehirin / kalabalığın gürültüsünü dinlemek gibisi varmı hiç?

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Evet güzel bir deneyimdi benim icin Mustafa

      Sil